بررسي تأثير گردشگري روستايي و امكانات اقامتي بر ارتقاء سطح كيفيت زندگي مردم بومي

كشف ناشناخته‌ها و پي بردن به راز طبيعت همواره عاملي موثرجهت به حركت درآوردن بشر بوده ‌است و انسان در پي ارضاي حس كنجكاوي خود گاه از خانه و كاشانه دل كنده و عزم سفر نموده تا ديده از ناديده‌ها بردارد. اهميت وجود مراكز اقامتي از يكسو و و كافي نبودن مراكز اقامتي مطلوب وجود جاذبه‌هاي طبيعي و فرهنگي موجب شد تا طراحي مجموعه اقامتي متفاوت با نگاه به زندگي روستايي و توجه به محيط مورد بررسي قرار گيرد. براي رسيدن به توسعه پايدار روستايي و بهره مندي روستائيان از معيشت پايدار، مي توان علاوه بر فعاليت هاي اصلي روستايي مانند كشاورزي و دامداري از فعاليت هاي مكمل نيز بهره گرفت كه در اين ميان گردشگري روستايي و ايجاد امكانات اقامتي، سبب افزايش درآمد روستائيان، اشتغالزايي و كاهش مهاجرت هاي روستايي در بستر بهبود كيفيت زندگي و توزيع متعادل امكانات خدماتي و رفاهي مي شود. از سويي ديگر وجودجاذبه هاي طبيعي، منابع و پتانسيل هاي ملي، فرهنگي، اجتماعي، عقيدتي، زيست محيطي در روستاهاي ايران منجر به نياز و توسعه گردشگري روستايي شده است. توسعه روستايي فرايندي چندبعدي است كه اساس آن بهبود و ارتقاء كيفيت زندگي اقشار كم درآمد و آسيب پذير است كه با توجه به برنامه ريزي، سازماندهي، رشد خود كفايي فردي و جمعي و تغيير مثبت در نگرش روستائيان سعي مي كند تا وضعيت موجود را به وضعيت مناسب و مطلوب تر تغيير دهد. هدف از اين تحقيق بررسي تأثير برنامه هاي توسعه روستايي (ايجاد امكانات اقامتي مطلوب) بر سطح كيفيت زندگي مردم در روستاهاي دهستان طالقان مي باشد. تحقيق از نوع توصيفي _ تحليلي مي باشد. اطلاعات موجود با استفاده از روش هاي توصيفي و استنباطي تحليل و داده هاي كيفي به دست آمده با استفاده از روش تحليل محتوا و چارچوب عناصر اصلي بر ارتقاء سطح كيفيت زندگي مردم بومي مورد بررسي مي باشد.