تأثير فضاهاي باز و مشاع مجتمع مسكوني بر ارتقاي تعاملات اجتماعي (نمونه موردي :چهار مجتمع مسكوني در تهران)

در دهه هاي اخير متاسفانه با گذشت زمان و بالاخص با حضور فرهنگ بيگانه در معماري مسكوني اين سرزمين، و سرعت ساخت مسكن آپارتماني موجب توجه كمتر به كيفيت فضاي باز پويا و فضاهاي ما بين (مشاع ) كه هماهنگ با زندگاني ساكنان، به فراموشي سپرده شده ، محدود شدن چنين اماكني به پاركينگ ها، انبارها يا مسيرهاي تردّد به درون واحدهاي مسكوني، عملاً به كارگيري فضاهاي باز را به عنوان بخشي از محيط زندگي انسان، از مجموعه هاي مسكوني حذف كرده است. هدف اين پژوهش به دنبال راهكارهايي براي ايجاد توازن و رابطه مطلوب بين انسان و طبيعت و ايجاد حس تعلق و همچنين تعامل پذير شدن فضاهاي مشاع در افزايش تعاملات اجتماعي و مشاركت در مجتمع مسكوني معاصر است و همچنين شناسايي معيارهاي طراحي فضاي باز و مشاعات در راستاي افزايش روابط همسايگي و تعاملات اجتماعي بين ساكنين مجتمع است. براي مطالعۀ موردي چهار مجتمع مسكوني تهران با زمينه هاي متفاوت اجتماعي-با مشاعات مختلف انتخاب شدند.روش تحقيق توصيفي از نوع علي-مقايسه اي و رويه علمي آن تكميل پرسشنامه ، مصاحبه با ساكنان با استفاده از تحليل واريانس يك راهه مقايسه شدند. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد، كه طراحي فضاي باز و مشاع كمتر در اولويت توجه طراحان بوده و تمركز اصلي بر فضاي داخلي ساختمان ها فارغ از اتفاقات مابين آنها است. در وضع موجود قوانين سختگيرانۀ محل قرارگيري بنا، مانع از تحقق خلق فضاهاي متنوع و پايبندي به طرح سنتي حياط مركزي در تهران گشته است. با توجه به اين مطالعه به نظر مي رسد مشاعات و فضاهاي مسكوني يكي از عوامل موثر بر تعاملات اجتماعي باشد.