بررسي و تحليل مسيرهاي پياده مدار در ايران به منظور ارتقا گردشگري

در شهرهاي امروزي به رغم وجود شبكه هاي پياده گستر و منحصر به فرد نظير راسته ها و گذرهاي بافت قديم به دليل حاكميت نگرش مدرنيستي به فضاهاي شهري و سلطه ي بي قيد و شرط اتومبيل چندان توجهي به مقوله احيا و ساماندهي آن ها نشده و عدم حضور مؤثر مردم در شهر به عنوان عابر پياده؛ به معناي از دست رفتن مفهوم مدني شهر و افت كيفيت زندگي شهري است. با وجود گذشت چندين دهه از جنبش پياده مداري در ساير كشورها، طراحي مسيرهاي پياده با عنوان «پياده سازي محورهاي تاريخي با هويت» مبحثي نو در كشور به شمار مي آيد و متاسفانه، به جز مطالعات بسيار محدود، اقدامي جدي در اين زمينه صورت نگرفته است. از اين رو، برنامه ريزي و طراحي مسيرهاي پياده، از جمله اقدامات ضروري و با اهميتي است كه مي تواند در احياي مراكز شهري موثر واقع شود. پژوهش حاضر از نظر هدف در حيطه پژوهش هاي كاربردي و از نظر روش تحقيق از نوع توصيفي است، و از مطالعات كتابخانه اي و ميداني استفاده شده است. خيابان تربيت در تبريز، محور وليعصر در تبريز، محور جنت در مشهد، خيابان صف (سپهسالار) در تهران، خيابان پانزده خرداد در تهران و كوچه مروي در تهران به عنوان نمونه هاي موردي در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفته اند. اصول كيفي اجرا شده نمونه هاي داخلي جهت ارتقا سطح پياده مداري در دسته بندي سه گانه مدل مكان پايدار صورت گرفته است. نتايج نشان مي دهد كه از ميان توقعات موردي و موضوعي مد نظر در طراحي پياده راه هاي شهري، توجه بيشتري به مزاياي اقتصادي گرديده است و توجه به نيازهاي اجتماعي افراد و ايجاد فضاهاي شهري مطلوب و سازگار با نيازهاي فراغتي و تفريحي افراد كمتر گرديده است علاوه بر آن توجه به بعد زيست محيطي در طراحي پياده راه ها تنها به ممنوعيت ترافيك موتوري محدود گرديده است و ساير ابعاد آن مورد غفلت واقع شده است.