ارزيابي تكنولوژي تطبيقي در طراحي و نقش آن در توسعه معماري تعاملي

پيشرفت تكنولوژي، صنعتي شدن شهرها و نفوذ معماري غرب، بازتابي مؤثر را در زندگي و سليقه مردم داشته است.هم چنين معماري، روحي عجين شده با فرهنگ مردم مي باشد. پيدايش هر اثر معماري بر اركاني استوار است ؛ فرم، عملكرد، تكنولوژي و محتوا را ميتوان از اركان معماري محسوب نمود كه هر يك در پيدايش اثر نقشي را ايفا مي نمايد؛ فرم را به شكل و هندسه بنا و زيبايي ، عملكرد را به بهره گيري از فضا و كارايي ، محتوا را به هويت و مباني نظري اثر اطلاق مي نمايند و تكنولوژي را بطور معمول شامل ابزارها، ماشين آلات و تكنيكهاي ساختماني مي دانند. نوعي معماري براساس تكنولوژي ديجيتال خلق نمايند كه رابطه فعال انسان و فضاي معماري را نشان دهد و نام معماري تعاملي را بر آن نهاده اند. معماري تعاملي طرح كلي ديدگاهي براي آينده، از طريق تركيب و يكپارچه سازي تكنولوژي جديد ميباشد. بطور كلي معماري تعاملي شامل سه موضوع تعامل انسان و محيط، ابزارهاي محرك فيزيكي و زيرساخت هاي محاسباتي قابل ادغام مي باشد. در اين مقاله، طراحي معماري با رويكرد تعاملي مورد تاكيد قرار گرفته و با تشريح مراحل مختلف طراحي معماري تعاملي و سه موضوع اصلي مورد اشاره، سعي خواهد شد تا با معرفي ابزارهاي تكنولوژي ديجيتال در قالب سيستم هاي CAD، محيط هاي مجازي و ابزارهاي مشاركتي، نقش مثبت معماري تعاملي در پرنمودن فضاهاي خالي از پردازش هاي اتوماتيك در طراحي نشان داده شود. نتايج اين مقاله نشان مي دهد كه چگونه معمار مي تواند آنچه را كه مي بيند، مي شنود و لمس مي كند و يا اطلاعاتي را كه دريافت مي نمايد، در رويكردي تعاملي فرآوري نموده تا استفاده كنندگان از طرح بتوانند زمان بيشتري را با محيط معماري اطرافشان درگير شوند. عليرغم آن، باتوجه به نيازهاي امروزي جامعه ايراني كه مي بايست با استفاده از تكنولوژي نوين مرتفع گردد بهره گيري از تكنولوژي مدرن رو به فزوني نهاده است. لذا براي منتفع شدن هرچه بيشتر از فوائد آن و دور ماندن از آسيب هاي آن بايستي به بستر فكري و فلسفي تكنولوژي مدرن و همچنين تأثيراتي كه در فضاي زيستي بوجود مي آورد توجه نمود.