جستاري در پارادايم پديدار شناسي پست مدرن در معماري

پديدار شناسي مكتبي است كه در جريانات هنري معاصر به خصوص معماري پست مدرن تاثير به سزايي داشته است و بارزترين تاثير اين مكتب فلسفي در مباني نظري معماري ،بروز رويكرد هاي پديدار شناسي مكان ،بستر و زمينه معماري در طراحي معماري است . پديدارشناسي هم مي تواند به‌مثابۀ يك روش در پژوهش هاي معماري به كار رود و هم مي تواند به‌مثابۀ يك رويكرد در مطالعات معماري و حتي نگاه به معماري، چيستي معماري و مواجهه با آن به‌كار رود. نظر به اين كه پديدار شناسي يكي از بااهميت ترين و در عين حال چالش برانگيزترين بحث هايي است كه در حوزه معماري وجود داشته و لزوم ورود مفاهيم آن از حوزه نظر به عمل، يكي از چالش هاي پيش روي معماري معاصر است،در اين تحقيق روند ظهور وازه پديدار شناسي و خواستگاه آن در فلسفه از دو ديدگاه عمده ، هوسرل و هايدگر برسي مي شود در ادامه پديدار شناسي معماري كه براساس نظريه هاي ، يوهاني پلاسما و نوربرگ شولتز ، مورد كنكاش قرار گرفته و بعد از برسي بعد نظري فلاسفه و تطبيق عناصر معماري مبتني براين نظريات ،حوذه نفوذ اين رويكرد در معماري معاصر به لحاظ كيفي مورد ارز يابي قرار مي گيرد . با توجه به اهميت به كارگيري مباني نظري در روند طراحي و خلق فضا، با استفاده از پارادايم هاي مطرح شده در حوزه معماري مانند پديدارشناسي به بررسي الگوهايي پرداخته مي شود كه امروزه معماران به طورآگاهانه يا ناآگاهانه در خلق فضا از آ نها بهره مي جويند. . مواجهه پديدار شناسانه در معماري قابل پيگيري است وآن تعليق ابژه معماري وبرسي شيوه مواجهه معمار با موضوع معماري است. نوربرگ شولتز معماري را بودن در مكان تعبير مي كند.يكي از برجسته ترين وجوه پديدار شناسي پلاسما ، تصور معماري چندحسي است كه ما فضا را مي بوييم، مي شنويم، لمس مي كنيم، و حتي مي چشيم.