بررسي روش كنترل غير فعال در ساختمانهاي بتني

فلات ايران به دليل قرار گرفتن در روي كمربند زلزله خيز آلپايد و دارا بودن تعداد زيادي گسل جوان و پرتكاپو، مستعد وقوع زلزله هاي خفيف، متوسط، شديد و گاهي فاجعه آميز است. سيستم جداساز لرزه اي كه بعنوان يك روش كنترل غير فعال سازه شناخته مي شود، يك راه حل مناسب طراحي لرزه اي در بسياري از نواحي لرزه خيز جهان است. مبناي نظريه جداسازي لرزه اي عبارت است از ايجاد انعطاف پذيري در پاي سازه در صفحه افقي و همزمان با آن، ايجاد عناصر مستهلك كننده به منظور جذب كامل و يا بخش عمده اي از انرژي ناشي از زمين لرزه. در واقع مفهوم اصلي جداساز لرزه اي، توازن بين نيروهاي كاهش يافته و جابجاييهاي افزايش يافته براي رسيدن به بهترين حالت است. هدف اصلي اين پژوهش، بررسي رفتار لرزه اي ساختمانهاي بتني جداسازي شده و مقايسه آن با ساختمان پايه گيردار است. اين هدف با تحليل ديناميكي غير خطي با استفاده ازشتاب نگاشت هاي دور و نزديك گسل تحقق مي يابد. در اين مقاله سه ساختمان كوتاه ، متوسط و بلند در نظر گرفته شده و جداساز لاستيكي-سربي براي آن طراحي شده است. نتايج حاصل نشان مي دهد اعمال جداگر به ساختمانهاي كوتاه و متوسط، منجر به كاهش پاسخ ها و بهبود رفتار سازه مي شود اما اعمال جداگر به ساختمان بلند، باعث افزايش پاسخ هم مي شود.