بررسي معماري زمينه گرا و رابطه ي آن با معماري پايدار در اقليم مازندران

معماري زمينه گرا بر زمين مداري و پيوند محيط با فضا تأكيد دارد و با درك پيام بستر خود شكل مي گيرد و در واقع پيامي را كه بستر معماري به او انتقال داده به عينيت رسانده و طراحي ميكند، در نتيجه ساختمان جزء كوچكي از طبيعت خواهد بود. در اين نوع معماري هر بنايي بر اساس زمينه هاي فرهنگي، اجتماعي، تاريخي، كالبدي و اقليمي و شرايط خاص آن سايت و ساختمان طراحي و اجرا مي گردد. زمينه گرايي مي تواند در ارتباط با معماري پايدار نيز باشد. اصطلاح معماري پايدار يا معماري محيط زيستي به معماري حساس به مسائل پيچيده همزيستي طبيعت، انسان و مصنوعات اطلاق مي شود. هدف معماري پايدار ايجاد تعادلي پايدار و سازمان يافته بين طبيعت، موجودات زنده و محيط مصنوع است. از مسائل مرتبط با طبيعت و محيط زيست مسائل اقليمي مي باشد. توجه به اقليم زمينه و فاكتورهاي اقليمي كه در آن معماري مي كنيم مي تواند سكوي پرشي براي پرواز به سوي معماري پايدار باشد. لذا هدف از اين پژوهش كه با مطالعه و روش تحقيق كيفي توصيفي صورت پذيرفته - و ابزار گردآوري داده هاي آن مطالعه منابع مكتوب و مدارك ميباشد، ارائه مفاهيم، تعاريف و رويكردهاي معماري زمينه گرا و بررسي تئوريها و منشورهاي بين- المللي در اين زمينه است، سپس به بررسي رابطه معماري زمينه گرا با معماري پايدار و چگونگي تأثير آن از طريق فاكتورهاي اقليمي نظير خصوصيات اقليمي هر زمينه (باد، باران، تغييرات دماي هوا در شب و روز، دماي هوا، جريان هوا، موقعيت آسمان، آفتاب و تابش) پرداخته مي شود. نتايج احتمالي بيانگر آن است كه توجه به فاكتورهاي اقليمي در طراحي هاي معماري راه رسيدن به معماري پايدار و معماري زمينه گرا را تسهيل خواهد نمود.