بررسي آزمايشگاهي مقاومت كششي بر روي بتن خودتراكم حاوي الياف پلي الفين

روش‌هاي نوين اجراي سازه‌هاي مختلف و در برخي موارد ضرورت‌هاي اجرا ، منجر به رويكرد مهندسين به استفاده از بتن خودتراكم شده است. يكي از ويژگي هاي بتن خودتراكم نقش مواد پركننده مي باشد، لذا تأثير جنس و عملكرد اين مواد بر روي خواص بتن در حالت تازه و سخت شده حائز اهميت است. در بين مواد مورد استفاده در اين تحقيق، زئوليت كه داراي خاصيت پوزولاني بوده به ميزان 10 درصد وزني سيمان در تمامي طرح اختلاط ها جايگزين سيمان مصرفي شد . همچنين براي ارتقاء خصوصيات مكانيكي بتن خود تراكم به ويژه تقويت مقاومت كششي و شكل پذيري از الياف پلي الفين با درصد هاي حجمي مختلف 0.25 ، 0.5 ، 0.75 ، 1 و 1.25 درصد در اين تحقيق استفاده شده است و تأثير آن‌ها بر مقاومت كششي بتن خودتراكم مورد بررسي قرار گرفته است. بدين منظور جهت بررسي تأثير اين مواد بر مقاومت كششي بتن خودتراكم 12 طرح اختلاط پيش‌بيني شد و در دو نسبت آب به چسباننده 0.33 و 0.38 مورد بررسي قرار گرفتند. و آزمايش مقاومت كششي در سنين 3، 7، 28 و 56 روزه انجام گرديد. با توجه نتايج، بهترين مقاومت كششي مربوط به نمونه حاوي 0.5 درصد حجمي الياف پلي الفين (M2) با نسبت آب به چسباننده 0.33 مي باشد. بر اساس نتايج، نمونه M2 با نسبت آب به چسباننده 0.33 در سن 28 روز به ميزان 18.52 درصد در مقاومت كششي نسبت به نمونه شاهد خود رشد داشته است.