كند و كاوي در نظام حكمروايي شايسته در راستاي ارتقاء حق به شهر هر شهري، شهري است براي افراد غني ، شهري است براي افراد فقير

حق به شهر و شهروندي در قرون اخير تحت تاثير نظام هاي حاكم بر شهرها دچار تحول و تغييرات اساسي شده است. اگرچه در ابتداي تاريخ شهروندي مدرن، حق به شهر و شهروندي صرفا در چهارچوب رابطه فرد و دولت- ملت تعريف مي شده است ولي امروزه به علت تغييرات و تحولات اجتماعي و سياسي از جمله نظام سلطه سرمايه داري و ظهور جنبش هاي اجتماعي شهري، تفسيرهاي جديدي از حق به شهر خلق شده است. لذا در راستاي تحقق هرچه بيشتر اين حق، امروزه در اداره امور شهرها بهره گيري از الگوي حكمروايي خوب شهري كه در آن دولت ها، شهروندان و نهادهاي خصوصي در يك جريان افقي و فرابخشي به مشاركت بپردازند، به عنوان پارادايمي در نظام مديريت و حكمروايي امروزه شهرها مورد بحث و چالش است. اين مقاله سعي بر آن دارد تا ضمن بررسي مفهوم حق به شهر و آراء بزرگان نظريه پرداز در اين زمينه، به ارائه اصول اوليه نظام حكمروايي شايسته و خوب در شهرهاي عصر حاضر در راستاي رسيدن حداكثري به حق به شهر بپردازد. نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه مفهوم حكمروايي شايسته در شهرهاي معاصر، در تمامي امور اقتصادي، مديريتي، سياسي، فرهنگي و اجتماعي تاثيرگذار است. كه البته تمامي اين امور شامل افزايش تعلق يافتن شهر به شهروندان و مشاركت فعال آنها در تمامي مسائل و ابعاد شهري است. در اين بستر است كه مي توان اميدوار به حل مشكلات و معضلات ساختاري و كاركردي شهرها بود.