راهبردهاي كيفي طراحي باغ موزه دريا و دريانوردي با تأكيد بر بعد اجتماعي توسعه پايدار

پيوند انسان با محيط طبيعي از جمله موضوعاتي است كه امروزه نقش مهم و اثر گذاري در جريان معاصر طراحي معماري ايفاء مي كند. اين طراحي همگام با محيط، بسته به موقعيت جغرافيايي، فرم و تناسبات و شرايط فرهنگي، كيفيات بهينه متفاوتي را در پاسخ به نياز هاي افراد خواهد داشت. يكي از مطلوب ترين عناصر محيط طبيعي درياست كه امكانات و فرصت هاي مختلف دريا محور (مانند موجودات دريايي، تكنولوژ‍ي و علم دريا نوردي، گردشگري دريايي و ...) همواره در زمينه ها مختلف حيات مردمان اثر گذار بوده اند. همچنين اين عنصر شاخص طبيعي، موجب برانگيختن عواطف مطلوبي چون كنجكاوي، هيجان، اكتشاف و از سويي ديگر رسيدن به آرامش جسمي و روحي در مخاطبان خود خواهد شد. مجموع و تركيب اين عوامل در طراحي باغ موزه دريا و دريانوردي مي تواند تأثير بسزايي در رشد و ارتقاء تعاملات فرهنگي – اجتماعي، پايايي و سرزندگي مجموعه با بستر مرتبط و در تعامل با آن ايفا نمايد، و اين در راستاي هدف اصلي، دستيابي به توسعه پايدار مي باشد. اين پژوهش به روش توصيفي و تحليلي كه بر اساس مطالعه و تحليل اطلاعات بدست آمده از منابع موجود و مرتبط با موضوع، همچون كتب، مجلات، پايگاه هاي اينترنتي و برداشت هاي ميداني بوده، حاصل گرديده است.