تبلور مفاهيم زيبايي شناسي عناصر معماري ايراني در ساختار معماري معاصر (نمونه موردي: بررسي آثار علي رضا تغابني)

پيشرفت دانش و گسترش راه هاي ارتباطي بستري براي نفوذ عناصر معماري ساير كشورها، به‌خصوص كشورهاي غربي، به وجود آورد كه به‌موجب آن فرهنگ و در پي آن هويت جامعه ايراني نيز دستخوش تغييراتي شد؛ بررسي عناصر فضايي مرتبط بافرهنگ جامعه، يكي از راه هاي شناخت هويت جامعه است. ازاين‌رو در اين پژوهش سعي بر اين است ابتدا مفاهيم و عناصر زيبايي شناسي در معماري ايراني موردبررسي و ارزيابي قرار گيرد و سپس تبلور اين مفاهيم در معماري معاصر از طريق بررسي چند اثر از آقاي علي-رضا تغابني به‌عنوان معمار برجسته و مطرح در عصر حاضر، مورد ارزيابي قرار گرفت. پرسش هاي اين پژوهش عبارت‌اند از اين كه آيا كاربرد مفاهيم و عناصر معماري گذشته در معماري معاصر قابليت اجرايي دارد؟ و يا در صورت كاربرد اين عناصر پاسخگوي نيازهاي جامعه هستند؟ آيا اين مفاهيم و عناصر زيبايي شناسانه مي توانند گامي در جهت غناي فرهنگ و هويت جامعه معاصر بردارند؟ جامعه آماري اين تحقيق شامل 4 اثر شاخص آقاي تغابني، سازمان نظام‌مهندسي ساختمان در قزوين، خانه شريفي ها، طرح مسابقه طراحي ويلاي دروس و مجتمع مسكوني شار در تهران مي باشد. در اين بررسي از روش تحقيق توصيفي – تحليلي استفاده‌شده و شيوه گردآوري داده ها روش اسنادي بر اساس مطالعات كتابخانه اي و استفاده از مقالات و سايت هاي اينترنتي مربوطه است. چارچوب نظري تحقيق بر اين نكته استوار است كه استفاده از عناصر معماري ايراني همچون ارتباط با طبيعت، حياط مركزي ، فضاي انعطاف پذير و ... تأثير مستقيمي بر زيبايي ظاهري و كاربردي آثار آقاي تغابني داشته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه با داشتن آشنايي كامل نسبت به مؤلفه هاي زيبايي شناسانه معماري ايراني مي توان اين عناصر را به شيوه اي مدرن در معماري معاصر به كار گرفت به‌گونه‌اي كه نمي توان نقش آن ها را در بازسازي فرهنگ و هويت ايراني انكار كرد.