چكيده فارسي :
معماري گذشته ايران كه سابقه اي طولاني و درخشان دارد به اقليم و ويژگي هاي آن بسيار اهميت داده است و با توجه به شرايط اقليمي متفاوت در مناطق مختلف كشور, از شيوه هاي منطقي و مناسب و هوشمندانه به منظور فراهم نمودن آسايش انسان بهره برده است كه نمونه هاي اين معماري اقليمي در تمام بناهاي مسكوني , مدرسه, مسجد , كاروانسرا و... مشهود است. نياكان ما اقليم و طبيعت را به خوبي ميشناختند و از آن استفاده كرده اند كه نمونه آن استفاده از مصالح بوم آورد, حياط مركزي, سقف گنبدي, بادگير, گودال باغچه, پنام, طراحي متفكرانه باغ ها و... است. اما معماري در حال حاضر در فرآيند مدرن شدن موفق نبود زيرا هويت و شاخصه هاي معماري ايران و مفاهيم و الگو هاي پايداري بناهاي سنتي را از دست داديم و مدرن شدن را صحيح نياموختيم. بين معماري گذشته و حال پرشي ناگهاني و گسستگي ايجاد شده است و توجه چنداني به معماري پايدار نمي شود كه نتيجه آن فاجعه ي كنوني است كه مصرف بيرويه انرژي, آلودگي زيست محيطي و چهره ناخوشايند شهر را در پي داشته است. اكنون كه بحران اتمام ذخاير انرژي و جايگزيني سوخت فسيلي با منابع تجديدپذير در جهان و بخصوص ايران مطرح است, معماري-با 51% مصرف انرژي- نقش كليدي در رفع بحران و اصلاح الگوهاي مصرفي دارد.معماري آينده ايران بايد به سمت اقليمي و پايدار شدن گام بردارد و اين مهم با به كار گيري علم روز در كنار تجربيات گذشتگان ميسر ميباشد.چنانكه در معماري سنتي با توجه به اقليم و سازگاري با محيط زيست آسايش انسان بدون تجهيرات مكانيكي و با بهره مندي از خورشيد و باد و پوشش گياهي و .. فراهم بوده است و تلفيق اين تجربيات با دست آورد هاي نوين و پيوند معماري سنتي و مدرن راه نجات معماري و در نتيحه شهر و زندگي انسان است
