بررسي الگوهاي پايدار تهويه طبيعي ساختمان در معماري ايراني با استفاده از ساختار بادگير

امروزه به دليل رشد روز افزون انرژي در جهان و كمبود منابع سوخت هاي فسيلي و نيز وجود آلودگي زيست محيطي، ضرورت به كارگيري انرژي تجديدپذير افزايش يافته است. بهره گيري از روش هاي پاك در معماري سنتي در غياب وسايل مكانيكي تامين كننده آسايش حرارتي، در ساختمان هاي امروزي مي تواند كارآمدترين راه براي تامين آسايش حرارتي ساختمان هاي مدرن باشد.استفاده از انرژي تجديد پذير باد و همچنين استفاده از جريان طبيعي هوا در بادگيرها به عنوان ابزاري براي ارتقاي آسايش اقليمي، يكي از تدابيري است كه در معماري سنتي ايران به كار گرفته شده است. در راستاي بررسي علمي رفتار و عملكرد حرارتي بادگير،در اين مقاله با بررسي عملكرد هماهنگ ميان بخش هاي مختلف سازه اي، تاسيسات و طراحي معماري به روش اسنادي و كتابخانه اي با هدف ارائه راهكارهاي طراحي اقليمي ، مبتني بر معيارهاي بوم شناختي و اقليمي مي توان دريافت كه استفاده از اين روش سنتي در عصر امروز نيز مي تواند كاربرد داشته باشد.