بررسي سازه اي پل هاي صفوي مازندران(پل آمل و فرح آباد)

تجربه بشر در كنار هوش و خلاقيت وي در طول تاريخ، منجر به احداث بناهايي تلفيق شده از علم مهندسي و معماري گشته است. در اين ميان ميتوان به پل سازي اشاره كرد كه در اين بنا معماران، جدا از مسئله زيبايي شناختي و معماري، دراستفاده از مصالح طبيعي براي ساختن قطعات عظيم پل و انتخاب دقيق محل احداث آن، بسيار خلاقانه و شگفت انگيز عمل كرده اند. با بررسي دوره هاي مختلف از دوران اسلامي تا زمان صفوي، در هيچ دوره اي از تاريخ ايران، پل سازي همچون دوران صفويه گسترش نيافته است. يكي از مناطقي كه همواره مورد توجه پادشاهان صفوي قرارمي گرفت، خطه سرسبز مازندران بوده است كه همين امر موجب رونق راه سازي در اين منطقه شد. وجود رودهاي پرآب و زمين هاي حاصلخيز و همچنين نياز مردم براي سهولت در رفت و آمد، سبب شد تا پل هاي زيادي از اين دوره به يادگار بماند.در اين تحقيق سعي شده است كه با استفاده از روش مروري، مشخصه هاي معماري و سازه اي پل هاي صفوي استان مازندران مورد بررسي قرار گيرد. با توجه به شرايط خاص اقليمي اين استان، احداث پل ها، نوعي معماري به خصوص را ميطلبد كه مسائل فني و استحكام سازه اي در آن، نسبت به ديگر بناهاي سنتي نيازمند توجه بيشتري است. در اين مقاله بابررسي سازه اي دو نمونه از پلهاي دوره صفوي مازندران (آمل و فرح آباد)به اين امر دست يافتيم كه مقاومت در برابر عوامل طبيعي و همچنين فرسايش در برابر جريان مداوم آب و سيلهاي خروشان، مهمترين مسئله در ساخت پلهاي دوره صفوي در اين منطقه بوده است.پا برجابودن پل دوازده چشمه آمل بعد از گذشت سالهاي سال از زمان ساخت آن، گواه بر اين امر است كه تمامي موارد مذكور در آن رعايت شده است.