مطالعات تطبيقي نوع پوشش با معماري در راستاي پايدارسازي هنر و معماري ايراني

انسان بعد از بر طرف كردن نياز هاي اوليه خود مانند غذا و سرپناه به دنبال پوششي بود كه از او در مقابل خطرات محافظت كند. همين امر به مرور زمان باعث تكامل معماري و طرح هاي مختلفي از پوشش در ادوار مختلف تاريخي شد. هويت، اصالت و غناي فرهنگي هر منطقه در نوع پوشش مردم و معماري آن به وضوح ديده مي شود. ايران با داشتن اقليم هاي متفاوت و الگو هاي بومي خاص و استفاده از مصالح بوم آور نقش بسزايي در پايدار سازي معماري داشته است كه سعي در فراهم آوردن آسايش، بهداشت و سالم سازي محيط و صرفه جويي در مصرف انرژي داشته است. در ايران اقوام مختلفي زندگي مي كنند كه با توجه به تنوع آداب و رسوم، در نوع پوشش مردان و زنان خصوصياتي وجود دارد، اعم از تنوع رنگ، طرح، جنس و بافت كه نمايانگر قدمت و اصالت آن منطقه مي باشد. طرح ها و رنگ هاي موجود در لباس هاي اين اقوام برگرفته از ذوق و هنر، الگو برداري از طبيعت و حواس دروني مردم همان آب و خاك است. هدف از اين پژوهش بررسي نوع پوشش مردم و رابطه آن با معماري بومي مختص آن منطقه با استفاده از مولفه هاي محيطي است؛ اين مقاله از نوع مقالات كيفي، به روش توصيفي- تحليلي و مبتني بر مطالعات اسنادي و مشاهدات ميداني، ميباشد، به بررسي نوع معماري با توجه به اقليم و پوشش بومي مردم و مشخصات مربوط به آن پرداخته شده است كه مي توان با تطبيق اين مولفه ها دريافت كه چه ريشه هاي مشتركي ميان نوع پوشش و معماري وجود دارد.