مقايسه فني و اقتصادي انتقال گاز طبيعي به روشGTL و تبديل NGH

استفاده از گاز طبيعي به عنوان سوخت، از لحاظ زماني نسبت به سوخت هاي جامد و مايع مانند زغال سنگ و نفت ديرتر آغاز شده است، اما سهولت استحصال و مصرف آن، دو عامل عمده اي است كه گاز طبيعي را به سوخت غالب آينده تبديل خواهد كرد. علي رغم اين كه ايران با دارا بودن حدود 16% از كل ذخاير گاز طبيعي جهان بعد از روسيه در رتبه دوم جهاني قرار دارد، سهم آن در توليد و صادرات بسيار ناچيز بوده(حدود 5%) و ايران را در رتبه هشتم توليدكنندگان گاز طبيعي قرار مي دهد. اگرچه ايران داراي ذخاير فراوان گاز طبيعي و ساير منابع انرژي فسيلي است كه امكان استفاده از اين منابع را براي پيشرفت اقتصادي و توسعه كشور نويد مي دهد، اما در بازار رقابتي صدور و استفاده از انرژي داراي چالش هايي است. از اين رو، با توجه به اينكه خاورميانه از بازارهاي اصلي مصرف سوخت دور است، هم چنين اكثر همسايگان ايران داراي منابع غني انرژي هستند و نياز چنداني براي واردات سوخت ندارند؛ بنابراين به منظور حفظ منافع كشور بايد روش هاي نوين و به صرفه تري براي انتقال انرژي جايگزين نمايد. در اين مقاله سعي شده تا دو روش انتقال گاز درون منافذ توليدشده توسط مولكول هاي آب موسوم به هيدرات گازي (NGH) و روش تبديل گاز طبيعي به سوخت هاي مايع يا مايعات پايه براي توليد سوخت (GTL) معرفي شده و از جنبه هاي فني، اقتصادي و ايمني مورد بررسي و مقايسه قرار گيرند.