مدلسازي حلاليت 5- فلوئورواوراسيل و بتا-استراديول در دي اكسيدكربن فوق بحراني

يكي از روش هاي جديدي كه در دهه هاي اخير براي حل مشكلات موجود در فرايندهاي صنايع دارويي پيشنهاد شده، استفاده از تكنولوژي سيال فوق بحراني مي باشد. از مزاياي استفاده از اين روش، صرفه جويي در انرژي، بازيابي كامل حلال از محصولات و سلامت دمايي براي تركيبات حساس به دما مي باشد. با توجه به محدوديت هاي انجام آزمايشات، امروزه مدلسازي حلاليت و اصلاح مدل هاي موجود براي به دست آوردن مدل مناسب تر براي محاسبه حلاليت در سيال فوق بحراني به طور وسيعي مورد توجه قرار گرفته شده است. در اين مقاله به مدلسازي ترموديناميكي حلاليت دو داروي 5- فلوئورواوراسيل و بتا-استراديول كه هر دو در مهار و كنترل برخي از سرطان ها كاربرد دارند؛ به روش تجربي و بر اساس معادلات حالت پرداخته شده است. براي مدلسازي بر اساس معادلات نيمه تجربي، از معادلات كراستيل، بارتل و مندز-سنتياگو و تجا و براي مدلسازي بر اساس معادلات حالت، از معادلات پنگ رابينسون، سو ردليش كوانگ و پازوكي همراه با قوانين اختلاط واندروالس يك و دو پارامتري (vdw1, vdw2) استفاده شده است. مدلسازي و تطابق داده ها با نرم افزار متلب انجام شده است. همچنين از دو گروه خواص فيزيكي (set1,set2) استفاده شده است. نتايج به دست آمده بر پايه معادلات حالت، قوانين اختلاط و روش هاي تخمين خواص فيزكي مورد بحث و مقايسه قرار گرفته اند. نتايج نشان مي دهند كه براي 5- فلوئورواوراسيل معادله حالت پازوكي با داده هاي مربوط به set1 هنگام استفاده از قانون واندروالس اختلاط دو پارامتري (vdw2) با ميانگين خطاي كلي و براي بتا-استراديول نيز معادله حالت پازوكي با داده هاي مربوط به set2 هنگام استفاده از قانون واندروالس اختلاط دو پارامتري (vdw2) با ميانگين خطاي كلي از بقيه معادلات دقيق ترند.