معماري اسلامي ايران و تناسبات زيبايي شناسانه آن

Iranian-Islamic Architecture and its aesthetic proportions

شكوه و زيبايي معماري ايران به ويژه در دوره اسلامي، به تزيين و آرايش آن بستگي دارد. هنرهاي والاي اسلامي از هنرهاي تزييني و كاربردي گرفته تا احداث بزرگ ترين بنا هاي مذهبي اهميت و اعتبار ويژه اي دارد. تزئيناتي چون آيينه كاري، آجركاري، گچ بري، كاشي كاري، حجاري، منبت كاري و نقاشي در سراسر دوران اسلامي رواج داشته و در هر دوره اي با امكانات آن روزگاران پيشرفت كرده است .در معماري اسلامي با استفاده از قوانين انعكاس نور با آئينه كاري راهروها و سقف ها سعي ميشده تا نور بيشتري را به داخل بنا راهنمايي كند. از آن جمله تمامي بناهاي مذهبي باقي مانده از دوران صفوي مي باشداين نكته قابل ذكر مي باشد كه هنر آئينه كاري منحصرا به ايران اختصاص داشته و در دوران قاجاريه به اوج شكوفايي خود رسيده است. لذت درك زيبائي و عشق به زيبايي و نياز به ايجاد يك ساخته هنري از احوال روحي زائيده مي شود و از كارهايي است كه از وجدان محرك آنهاست. در زيباشناسي، همه عادات يعني حواس و هم مغز يعني عقل دخالت دارند. زيباشناسي بايد اجتماعي و روحي و تاريخي باشد