ماهيت حكمت فلسفه عرفان

the nature of the wisdom of philosophy Irfan

حكمت ، فلسفه و عرفان در عين حال كه داراي مشتركاتي هستند، تفاوتيهايي هم دارند. اين مشتركات بين فلسفه و عرفان از همه كمتر است چون حتي در اشعار عرفا هم ديده ميشود كه به عقل و فلسفه، آنگونه كه فلاسفه اعتقاد دارند معتقد نيستند. ولي در ميان حكمت، در عين تمايز محدود با عرفان و فلسفه، هر كدام از آنها را تا حدي قبول دارد. يعني يك حكيم زماني كه با خود خلوت ميكند و سير صعودي را طي مي كند و به مراحل عاليتري توجه ميكند . هنرها همه دقيقاً از جنس عرفان هستند و در يك حوزه (حوزه علم حضوري)قرار ميگيرند. در واقع وقتي يك هنر را تجزيه و تحليل ميكنيم از ارزش آن كم كرده ايم. وقتي مي گوييم زيبايي شناسي يعني يك برخورد علوم انساني به مسأله زيبايي. زيبايي قابل تجزيه و تحليل نيست چون يك ارتباط قلبي و حسي است و به اندازة انسانها متفاوت است . پس نمي توان هنر را به اين صورت تحليل كرد. به همين دليل مي بينيم كه در دوره هاي مختلف مبحث زيبايي شناسي دائماً در حال تغيير و دگرگوني است. تحليل علمي از هنر مثل اين است كه ما براي شناخت يك انسان او را كالبد شكافي كنيم. پس نميتوان هنر را با علوم فيزيك و علوم منطقي تحليل كرد؛ به همين دليل ميبينيم كانت، هِگل و ماركس هر كدام به نوعي و از ظن خودشان زيبايي را مي بينند و توصيف مي كنند در حالي كه زيبايي چيزي در وراي همة اينها و يك رابطة دروني و يك نوع خلاقيت وآفرينش است.