بررسي انديشه بوم گرايي در تحقق توسعه پايدار با تاكيد بر استفاده از انرژي هاي پاك و تجديدپذير

بوم شامل ويژگي هايي از سنت است كه تمايز را توليد و پردازش مي كنند و كاربرد موثر منابع را با توجه فكري متمايز با طراحي پاسخگو به اقليم نشان مي دهد؛ معمولا تمامي اجزا مورد نياز از پديده را دارا بوده و به ندرت به اجزاي خارج از بوم نيازمند خواهد بود . توسعه پايدار با استفاده صحيح و بهينه از تمامي اين منابع و انجام برنامه ريزي و داشتن بينشي بلندمدت، با تأكيد بر برنامه هاي اجرايي واقع بينانه تحقق مي يابد. اگر انرژي به نحوي توليد و مصرف شود كه توسعه انساني را در بلندمدت در تمامي ابعاد اقتصادي اجتماعي و زيست محيطي تامين نمايد، مفهوم انرژي پايدار تحقق خواهد يافت، لذا تامين انرژي پايدار ضرورت توسعه پايدار است. به همين دلايل در سال هاي اخير كشورهاي مختلف اعم از پيشرفته و درحال توسعه توجه فزاينده اي به انرژي تجديدپذير (انرژي خورشيد، انرژي باد و...) جهت ايجاد تنوع در استفاده از منابع انرژي و ملاحظات زيست محيطي براي دست يابي به انرژي پايدار معطوف داشته اند؛ لذا سبك طراحي و برنامه ريزي بوم گرا بر اساس تاثيرات اقليمي، توجه به عناصر موجود در طبيعت، شهرسازي و معماري بومي، سنتي و اقليم هر ناحيه مي تواند در ايجاد محيط زيستي پاك و حداكثر صرفه جويي در انرژي به پايداري كمك شايان كتد. در اين مقاله با روش فراتحليلي اسناد كتابخانه اي سعي بر آن شد تا با بررسي مفهوم بوم گرايي در شهرسازي به ضرورت و اهميت اين مفهوم براي تحقق توسعه پايدار از طريق طراحي زيست اقليمي براي به حداكثر رسانيدن استفاده انرژي هاي پاك و تجديدپذير اشاره كند كه در نهايت به ارائه راهكارهايي براي تحقق اين امر مي پردازد.