تاثير طراحي پياده راه بر تعاملات اجتماعي افراد ( نمونه موردي خيابان مختاري شهر تهران)

امروزه موضوع احياي پياده راه ها و پارك ها و توسعه پايدار آن، به صورت يك مسئله اي مهم در برنامه ريزي شهري در آمده است. در طول دهه هاي گذشته، اتكاي بيش از حد شهرسازي مدرن بر نيازهاي حركت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهي فضاهاي پياده افول ارزش هاي فرهنگي، اجتماعي، بصري و كاهش كيفيت محيط شهري را در اين بافت ها به همراه داشت. انتقادات در اين زمينه بيشتر متوجه كيفيات كالبدي – فضايي و جنبه هاي نامطلوب اجتماعي حاصل از اين نظام شهرسازي بوده است. از راهكارهايي كه براي طرح شهر مطلوب شهروندان، در برابر اوضاع نابسامان شهرسازي مدرن، در عرصه ي شهرسازي جهان مطرح شده، نه تنها سيماي كالبدي مراكز شهري را عوض نموده، بلكه تغييرات نويني در راستاي ارتقاي كيفيت زندگي شهري و رفتار اجتماعي مردم به وجود آورده است. در اين زمينه، مقاله حاضر با روشي تحليلي و استناد به مطالعات ميداني در رابطه با خيابان مختاري تهران، با هدف بررسي و شناخت محور هاي پياده با عنوان بستر كالبدي حيات مدني و تعاملات اجتماعي شهرها در راستاي ساماندهي شهري به رشته تحرير درآمده است. يافته هاي تحقيق حاكي از آن است كه ساماندهي اين محور موجب انطباق آن با سياست هاي پياده گستري و افزايش تعاملات شده است؛ به گونه اي كه پس از اجراي آن، مكان هاي تجاري و كاربري هاي مرتبط با آن شكل گرفته است. و با اين روند پياده راه مختاري، نويد بخش چشم انداز روشن توسعه ي فضاهاي تجاري و تفريحي بوده، كه با پذيرش گروه هاي مختلفي از شهروندان، زمينه هايي براي بالا بردن كيفيت زندگي اجتماعي و غنا بخشيدن به فضاي شهري را فراهم نموده است.