زايندگي طبيعت؛ خاستگاه حيات در معماري با هويت

خلق و زايش از ويژگي هاي ذاتي و هميشگي طبيعت است. يافتن قواعد حاكم بر اين سير و نحوه جريان خلق و تكامل در طبيعت مي تواند راهنماي موثري در خلق آثار معماري باشد. در اين ميان ميتوان گفت هر طراح در انتخاب هايش آزادي عملي بيشتري از انتخاب طبيعي دارد . اما مسلما هر چه انتخاب هاي او نزديك تر به انتخاب طبيعي باشد، به پايداري بيشتري دست مي يابد. جهت حصول اين امر لازم مي نمايد تا با بررسي هاي دقيق تر روند تكامل و شكل گيري در طبيعت بررسي گردد. در اين مقاله كه روش تحيق در آن به صورت كيفي است، با تدقيق در حوزه شكل شناسي زيستي چهار مسئله اصلي كه تأثير آنها بر طراحي معماري قابل توجه است مستفاد مي گردد: 1- رابطه تحولات فرم ها در طول تاريخ، 2- رابطه بين شكل و رفتار، 3- رابطه بين شكل و محيط يا اقليم، 4- رابطه بين شكل و ساختار. عمده بحث ها بر سر رفتار و شكل و سير تاريخي شكل بوده كه بر اين اساس سه نظريه اصلي شكل گرفته است : 1- زوال فرم ها در طول تاريخ بر مبناي عملكرد تابع فرم و اقليم. 2- تكامل فرم ها در طول تاريخ بر مبناي فرم تابع عملكرد و اقليم. 3- تكامل فرم ها با مبناي عملكرد تابع فرم و اقليم. همواره طراحي طبيعت گرا در معماري يكي از مهمترين دغدغه هاي همه معماران طبيعت گرا بوده است كه همگي بر آموزش مستقيم از طبيعت تأكيد داشتند. نظريه هاي گوناگون طراحي معماري مناقشه بزرگي بر سر خاستگاه فرم معماري مطرح نمودند.، در اين جا سعي بر اين است تا با الگوبرداري از طبيعت در پي پاسخ به اين پرسش باشيم كه تاثير پذيري فرم معماري از هر يك از اين عوامل چگونه است؟ در ادامه با ذكر اصول اصلي طراحي طبيعي و تطبيق آنها با جريان خلق فرم معماري سعي در برقراري ارتباطي منطقي و منطبق با جريان طبيعي آفرينش ميان هريك از عوامل ذكر شده و فرم معماري خواهيم داشت.