جايگاه بام سبز در مسير تحقق ابعاد سه‏گانه‏ي پايداري در ساختمان‏هاي بلندمرتبه

بلندمرتبه‏سازي كه در قرون پيشين براي پاسخ به تمايلات آرمانگراي حاكمان و در طراحي ساختمان‏هاي خاص آييني و يا مذهبي به كار مي‌رفت؛ در دوره‏ي معاصر در پاسخ به مقتضيات تحولات شهرها و نيازهاي جوامع امروزي، متداول گرديد. اگرچه از منظر فني، با پيشرفت تكنولوژي و گسترش مصالح نوظهور، زمينه براي توسعه‏ي اين گونه‏ي ساختماني مساعد به نظر مي‏رسيد و طراحي ساختمان‏هاي بلندمرتبه بعنوان يكي از راه‏حل‏هاي كليدي و شاخص براي حل بحران‏هاي موجود در جوامع شهري پذيرفته شده بود؛ برخي نظريه‌پردازان، پژوهشگران و متخصصين به برشمردن معايب روانشناسي، جامعه‌شناسي، زيست‌محيطي، شهرسازي، تأسيساتي و معماري اين ساختمان‌ها پرداختند و اين ساختمان‏ها را، تهديدي براي جوامع فردا برشمردند. اين امر، موجب گرديد تا طراحان و متخصصين حوزه‏ي بلندمرتبه‏سازي به بازبيني رويكردهاي اتخاذ شده در طراحي اين ساختمان‏ها بپردازند و با بهينه نمودن ملاحظات كالبدي، سازه‏اي و تأسيساتي، به تأمين كيفيت فضايي مطلوب در فضاي داخلي برج‏ها و بر تعامل ميان برج و كالبد شهري بستر طرح، توجه ويژه نمايند. در همين راستا، طراحي در تعامل با طبيعت و استفاده از بام‌هاي سبز، به منظور كاهش اثرات مخرب اين ساختمان‌ها و افزايش كارآيي آنها در گستره‌ي شهري پيشنهاد گرديد. اين پژوهش ضمن بازشناسايي معايب برشمرده براي ساختمان‌هاي بلندمرتبه و تأثيرات شناسايي شده بام‌هاي سبز، انطباق اين اثرگذاري بر تحقق‌پذيري پايداري اجتماعي، اقتصادي و محيطي در اين گروه از ساختمان‌ها را بررسي نموده است. يافته‌ها نشان داده است از آنجا كه تأثيرات استفاده از بام‌هاي سبز با راهكارهاي حل ناكارآمدي‌هاي گزارش شده از ساختمان‌هاي بلندمرتبه همسو مي‌باشد؛ استفاده از اين راهكار در ساختمان‌هاي بلندمرتبه، با نزديك شدن به طراحي برج سبز و پايدار، كيفيت فضايي مطلوب را در فضاهاي داخلي اين ساختما‌ن‌ها و در محيط‌هاي شهري پديد آورده و مي‌تواند زمينه‌ساز تحقق توسعه‌پايدار در ساختمان‌ها و شهرها باشد.