بررسي و تحليل نقش معماري منظر و مولفه هاي محيطي بر فضاهاي شهري به منظور ارتقاء كيفيت تعاملات اجتماعي

صنعتي شدن جوامع موجب كاهش سطح كيفي روابط، تعاملات و گفتمان اجتماعي، بين لايه هاي مختلف جامعه شده است. فضاهاي عمومي شهري اين امكان را به شهروندان مي دهند تا در آن گرد هم آيند. ارتقاء كيفيت فضاهاي شهري در ايجاد حس آسايش و امنيت خاطر و سطح روابط شهروندان تأثير گذار است. نقش معماري منظر در آفرينش و ساماندهي فضاهاي جمعي شهري انكارناپذير است. معماران منظر از طريق بهبود كيفي فضا و ابعاد بصري در ارتقاء روابط و تعاملات اجتماعي تاثيرگذارند. تعامل و سطح مطلوب روابط بين اقشار مختلف يك جامعه در كنار عوامل كالبدي و خصوصا منظرشهري، شهر را به سوي پويايي و پايداري سوق مي دهد. پژوهش حاضر به آشنايي با تعاريف مرتبط با فضاهاي عمومي شهري، معرفي برخي از نظريات و ارزيابي آنها در عرصه طراحي شهري و بررسي برخي از موثر ترين الگوها در طراحي بهينه ي اين فضاها و تاثيرات آن بر افزايش تعاملات اجتماعي مردم شهر مي پردازد. قطعاً مولفه هاي كيفي محيطي بر شكل گيري فضاهاي مطلوب شهري تاثيري «عيني- ذهني» خواهند داشت. روش تحقيق كاربردي و شيوه مطالعه بر حسب روش و ماهيت ، تحقيق توصيفي ـ تحليلي مي باشد وگرد آوري اطلاعات آن برمبناي مطالعه منابع كتابخانه اي بوده و عمده ترين منابع مورد استفاده كتاب ها و مجلات تخصصي، طرح هاي پژوهشي مرتبط و شبكه جهاني اطلاع رساني بوده است. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان دهنده اين موضوع است كه «معماري منظر»دركنار ساير علوم مربوط به حوزه رفتار و علوم زيست محيطي مي تواند در شكل گيري فضاهاي باز شهري، با كيفيت مطلوب محيطي نقش اصلي را ايفا نمايد. فضاهايي كه علاوه بر آنكه در بهبود سيماي منظر شهري اثر گذارند، در ارتقاي تعاملات اجتماعي ما بين شهروندان و گسترش فضاي فرهنگي نيز مؤثر واقع مي شوند.