بررسي اثرات آبشويي در كاهش شوري و سديمي با توجه به عملكرد سيستم زهكشي زيرزميني (مطالعه موردي: بخشي از اراضي غرب خوزستان)

كاهش تلفات آب و افزايش بازدهي آبياري يكي از اصول اساسي در توسعه كشاورزي پايدار است. اين مطالعه در منطقه¬اي از غرب خوزستان با روش مديريت آبياري غرقابي متناوب در 4 دوره آبشويي(سه دوره با عمق 10 سانتيمتر و يك دوره 30 سانتمتري) با توجه به مسأله بحران كم آبي به منظور حفاظت منابع آب انجام شد. با توجه به اينكه خاك منطقه سديمي و در زمان پيش از آبشويي داراي نسبت جذبي سديمي خيلي بالا(SAR 50) و شوري بيش از 60 دسي زيمنس بر متر بوده است كه اين مقادير پس از چند دوره آبشويي در 3 عمق مختلف خاك، به ترتيب به كمتر از 13 و 12 رسيده است. از نتايج تجزيه خاك قبل و بعد از آزمايش، چنين استنباط مي¬گردد كه كلاس خاك قبل از عمليات آبشويي S4A4 و پس از كاربرد 6/0 متر آب به صورت غرقابي متناوب، به كلاس S2A2 تغيير يافته است. با محاسبه دبي خروجي و شدت تخليه زهآب¬ها پس از هر آبشويي نشان داد كه با گذشت زمان عملكرد زهآب¬ها متفاوت و دبي خروجي آن¬ها كاهش يافته است. همچنين با بررسي عملكرد زهكش¬هاي زيرزميني مشاهده شد كه شاخص(Salt Export Indicator) SEI در همه زهآب¬ ها داراي مقدار منفي بوده است و اين امر نشان ¬دهنده عملكرد مناسب سيستم زهكش هاي زيرزميني در خروج نمك از ناحيه نيم¬رخ پروفيلي خاك مي¬باشد.