بررسي قابليت شبكه عصبي مصنوعي در شبيه سازي تبخير ‌‌‌‌‌و‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌¬¬¬‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ تعرق گياه مرجع (مطالعه موردي؛ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ايستگاه هواشناسي شيراز)

در سال¬هاي اخير يكي از روش‌هايي، كه در علوم مختلف بسيار به كار گرفته شده، روش‌هاي شبكه‌هاي عصبي مصنوعي مي‌باشند. با توجه به اهميت تبخير و تعرق به عنوان يكي از پارامترهاي معادله بيلان، در تحقيق حاضر قابليت شبكه عصبي مصنوعي در برآورد ميزان تبخير و تعرق مرجع روزانه، با استفاده از شبكه عصبي مصنوعي مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور از داده‌هاي هواشناسي روزانه ايستگاه شيراز از سال 1334 تا 1387 استفاده گرديد. 70 درصد داده‌ها جهت آموزش و30درصد داده‌ها براي صحت سنجي استفاده شد. نتايج مرحله آموزش مدل نشان داد كه تركيب توابع انتقال پنهان و خروجي تانژانت هيپربوليك با 5 گره ورودي شامل بيشينه دما، كمينه دما، ميانگين دماي روزانه، ساعات آفتابي و ميانگين دماي نقطه شبنم، بهترين معماري مدل مي¬باشد. سپس با استفاده از بهترين معماري مرحله آموزش صحت سنجي انجام شد. مقايسه مقادير شبيه-سازي شده توسط مدل و مقادير موجود نشان‌دهنده توانايي مناسب مدل(99/0R^2=و0009/0RMSE=) در برآورد تبخير ‌و ‌تعرق مرجع در منطقه مورد مطالعه مي‌باشد، آناليز حساسيت مدل نشان داد كه ساعات آفتابي بيشترين تاثيرگذاري را بر تبخير و تعرق مرجع دارد.