بررسي تاثير رابطه مصالحه اي ميان قابليت هاي رقابتي

استفاده از قابليت هاي توليد به عنوان مزيت رقابتي توسط اسكينر مطرح گرديد، بر اساس اين پارادايم، قابليت هاي رقابتي كيفيت، اطمينان به زمان عرضه، انعطافپذيري و هزينه تبديل به نيروي محركه سازمان مي شوند يا اثر بازدارنده بر روي سازمان اعمال مي كنند و سبب كاهش عملكرد سازمان مي شوند، بنابراين مديريت سازمان در تعيين استراتژي هايش بايد به اثر اين قابليت ها توجه كند و ميان آنها يك مصالحه برقرار كند. به اين معني كه بيشترين منابع و انرژي سازمان صرف بهبود قابليتي شود كه بيشترين بهره را براي سازمان دارد، بنا به مصالحه اي كه ميان اين قابليت ها برقرار شده است، بهبود يكي از اين قابليت ها منجر به كاهش سطح عملكرد قابليت هاي ديگر مي شود، اين تئوري بيش از دو دهه مورد آزمايش قرار گرفته است. در ابتدا تحقيقات بسياري آن را تاييد كردند، ولي مواردي نيز مشاهده گرديد كه افزايش يك قابليت نه تنها بر ديگر قابليت ها اثر منفي نمي گذارد بلكه سبب بهبود يك يا چند قابليت ديگر نيز مي شود. با بررسي مقالات متعدد ديگر در اين زمينه پيچيده تر بودن ماهيت مصالحه ميان اين قابليت ها آشكار گرديد. نتيجه اين تحقيقات به صورت مدلي مفهومي ارائه شده است، كه طبقه بندي قابليت هاي رقابتي نحوه اثر آنها را بر يكديگر مشخص كند، بر اساس اين مدل قابليت ها به سه سطح تقسيم شدند، افزايش قابليت هاي سطح بالاتر (كيفيت و عرضه)، اثر حمايتي بر قابليت هاي سطح پايين و بهبود قابليت هاي سطح پايين، اثر مصالحه اي بر روي قابليت هاي سطح بالا دارند.