ارزيابي قابليتها و توانمنديهاي گردشگري روستايي در استان خراسان شمالي

يكي از مسائل اساسي انسان در زندگي تفريح و چگونگي گذراندن اوقات فراغت است كه همواره با الگوهاي گردشگري در طول سكونت بشر در نواحي جغرافيايي همراه بوده است، اما گردشگري نوين با انقلاب صنعتي در قرن 19 پديد آمد و پس ازجنگ جهاني دوم رشد چشمگيري پيدا كرد و تمامي بخش هاي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و محيطي را تحت تأثير قرار داد. گردشگري روستايي نيزگرايشي جديد در فعاليت گردشگري است، كه از دهه 50 به بعد مطرح گرديد. امروزه فعاليت گردشگري روستايي به عنوان يك راهبرد ميتواند با برنامه ريزي اصولي و شناسايي مزيتها و محدوديت هاي گردشگري روستايي، نقش مؤثري در توسعه و تنوع بخشي به اقتصاد منطقهاي بر عهده داشته باشد. در اين مقاله، تلاش آن است كه پتانسيل ها و محدوديتهاي توسعه گردشگري روستايي در استان خراسان شمالي مورد پرسش قرار گيرد روش اين پژوهش از نوع كاربردي و با بهرهگيري از روش تحقيق تحليلي توصيفي است كه با استفاده از روش كتابخانهاي و مطالعات و بازديد ميداني و تعيين نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهديدها به تدوين استراتژي و راهبرد در جهت توسعه گردشگري در مناطق روستايي استان خراسان شمالي SWOT به روش پرداخته شده است. بررسي هاي به عمل آمده در استان نشان ميدهد كه حجم تفرجگاه ها و جاذبه هاي طبيعي، تاريخي و فرهنگي و مذهبي قابل توجه است. از سوي ديگر كانونهاي گردشگري در مسير ارتباطي تهران به شهر مشهد مقدس واقع گرديده و هر مساله، مسافران و گردشگران زيادي را جذب مينمايد. نكته ديگر آن است كه آستانه آسيب پذيري نقاط روستايي به خصوص روستاهاي نزديك مسير ارتباطي (تهران مشهد) بسيار بالا بوده و نيازمن بازنگري و طرح ريزي سياستهاي مناسب در جهت رفع محدوديتها و استفاده از پتانسيلهاي مثبت موجود است.