رسوا شاعري محلي با انديشه‌هاي ملي

بهرام اكبرزاده متخلّص به رسوا، معلّم وشاعر دشتستاني در سال 1325 در روستاي «زيراه» از توابع شهرستان دشتستان در استان بوشهر ديده به جهان گشود. وي اشعار متنوّعي در قالب غزل، قصيده، مثنوي، رباعي، دوبيتي، شعر نيمايي داشته و در سرودن اشعار محلّي نيز چيره دست بوده است. برخي از سروده هايش در كتابي به نام «تازيانه بهرام» كه برگرفته از يكي از شعرهاي ايشان است گردآوري و به همت دكتر جعفر حميدي منتشر شده است. بيشتر شهرت اين شاعر بزرگ دشتستاني به خاطر اشعار سياسي- اجتماعي اوست كه به بحرانهاي اجتماعي و اوضاع سياسي اواخر عصر پهلوي را در دهه هاي 40 – 50 هجري پرداخته است. مهمترين مضامين اشعار اجتماعي وي شامل عشق به آزادي وآزادگي براي بر افراشتن پرچم عدالت وانسانيت براي هم نوعان خود مي باشد. رسوا در بيان مسائل و مشكلات اجتماعي وهمچنين آلام وآرزوهاي مردم خود فردي شجاع وبي پروا بود. او با استفاده از استعاره وكنايه وآداب ورسوم ورنگ وبوي محلي وهمچنين با بهره گيري از قالب طنز وشوخ طبعي به بيان انديشه هاي سياسي واجتماعي خود پرداخته است. در دو شروده مورد بحث يعني سي چنه و مكلو از سبك استفهام وندا بهره برده است.