نقش نمايشنامه در بهبود و گسترش گفتمان فرهنگي بين ايران و كشورهاي عربي همسايه

هنر، علاوه بر وجوه زيبايي و بيان جلوه هاي مطبوع انساني، همواره به عنوان عنصري قدرتمند در راستاي ايجاد رابطه بين فرهنگ ها و زبان ها مورد نظر بوده است. انواع مختلف هنر هر يك به گونه اي در طول تاريخ اين رسالت را به انجام رسانيده اند؛ چنان كه برخي معتقدند هسته اوليه هنر، برگرفته از نخستين تجربه هاي انساني بود كه به تدريج در اثر گسترش و تغيير مكان ها تغيير يا انواع جديد آن شكل يافته است و بر همين اساس، هنر، زبان مشترك انسان هاست. از ميان انواع هنر، نمايشنامه، در شكل امروزي اش، نوع جديدتر محسوب مي شود كه به نظر مي رسد با توجه به ساختار و هويت خود، از ظرفيت بالاتري در ايجاد رابطه بين ملت ها برخوردار است؛ صحنه ها، تصاوير، شخصيت ها، بيان حالات، گفتگوها و مضامين مندرج در آن به گونه اي است كه در جلب توجه مخاطب از توانمندي هاي ويژه اي برخوردار است؛ لذا مي توان گفت كه نمايشنامه در برقراري رابطه و انتقال مفاهيم از انواع مفيد و مؤثر هنر محسوب مي شود. نوشته حاضر بر آن است تا با توجه به ضرورت تقويت رابطه فرهنگي و گفتگو بين ايران و كشورهاي همسايه عربي، نقش نمايشنامه را در اين مسير مورد بررسي قرار دهد و به اين پرسش اساسي پاسخ گويد كه نمايشنامه چگونه مي تواند در ايجاد چنين رابطه اي و يا تقويت آن مؤثر واقع شود. نتايج نشان مي دهد در صورتي كه متون نمايشي با هدف تقويت گفتگو طرح يا اجرا شوند و انتقال متقابل آن به درستي صورت پذيرد به تحقق هدف مذكور كمك خواهد نمود.