مطالعة تطبيقي «موضوع عشق» در امثال و حكم عربي و فارسي(با تكيه بر نظرية بينامتنيت)

حوزة انديشه و كتابت، همواره محل تلاقي و برخوردِ انديشه ها و آراء مختلف و متفاوت بوده است؛ شاعران و نويسندگان، با تاثير پذيري از متون پيشينيان، و البته با توجه به خلاقيت و قدرتِ هنري خويش، آثاري را خلق كرده اند كه در ضمنِ استقلال هنري، تاثيرِ ديگر آثار ادبي نيز، در آنها نمود يافته است؛ در اين پژوهش، قصد داريم تا روابط بينا متني، ميان امثال و حكم عربي و فارسي را در رابطه با موضوع «عشق» مورد بررسي قرار دهيم. فرضية اين جُستار؛ تاثير پذيري اين دو زبان در حوزة «امثال و حكم» از يكديگر است و بر اساس امثال و حكم مشتركي كه ميان اين دو زبان در رابطه با موضوع «عشق» وجود دارد؛ سعي كرده ايم كه آنها را از ميانِ متونِ مرجعِ عربي و فارسي استخراج نماييم و مشتركات و افتراقات معنايي و بلاغي آن ها را نشان دهيم كه نتيجة آن: وجود «مضامين» مشترك ميان امثال و حكم عربي و فارسي؛ وجودِ استقلال و افتراق ميانِ نوعِ «بيان» در امثال و حكم عربي و فارسي، و همچنين وجود نوعي «توارد» در ميان اين امثال و حكم است.