خلخال شوم: اثري شاخص در انعكاس مختصات ادبيات اقليمي بوشهر

ادبيات اقليمي يكي از انواع و گونه‌هاي قابل تأمل در ادبيات معاصر است و امروزه در برخي از متون تاريخ‌ ادبيات معاصر آن را به عنوان يكي شاخه‌هاي قابل تفكيك با مشخصات منحصر به فرد پذيرفته‌اند. داستان بلند «خلخال شوم» اثري با ويژگي‌هاي برجستۀ ادبيات اقليمي است كه تا كنون از اين نظر به آن توجهي نشده است. اگرچه توجه به زبان و عناصر بومي در ديگر آثار ادبي جنوب ديده مي‌شود و اين ويژگي براي اين اثر منحصر به فرد نيست، اما نحوۀ نمود و بروز آن قابل تأمّل است. از اين نظر مي‌توان «خلخال شوم» را اثري در خدمت زبان و فرهنگ بومي به شمار آورد؛ متني كه مخاطب را به جستجوي برخي واژگان و اماكن تشويق مي‌كند و اهميت آن‌ها را به شكل عميق و رازآلودي گوشزد مي‌نمايد. روش تحقيق در اين مقاله مبتني بر جستجو و تعيين واژگان، تركيبات و اصطلاحات بومي بوده و انتخاب شواهد بر اساس آشنايي و آگاهي مؤلفان از لهجه بوشهري شكل گرفته است و در مواردي كه معناي واژه يا اصطلاحي دشوار و مبهم بوده، به روش جستجو در فرهنگ لغات، استفاده از فضاي مجازي و پرسش از صاحب‌نظران آن ابهام يا مشكل مرتفع گرديده است. نتيجۀ اين تحقيق اين است كه علاوه بر نشان دادن وجوه ادبيات اقليمي در داستان «خلخال شوم»، واژگان، تركيبات و اصطلاحات بومي آن را براي خوانندگان ناآشنا تعريف مي‌كند.