كاركرد ترجمه در ايجاد تعامل بين ايران و همسايگان عربي با توجه به تجربه تاريخي آن

ترجمه، به عنوان پلي ارتباطي بين ملت‌ها، همواره زمينه‌ساز انتقال تجربه‌ها بوده است. اين انتقال در صورت تداوم، مي‌تواند از صرف نقل يك متن به بستري مناسب جهت ايجاد تعامل تبديل شود. تجربه تاريخي، در اثر نهضت ترجمه، به ويژه در دوره عباسي كه مصادف است با شكل‌گيري دوره طلايي تمدن اسلامي، نشان مي‌دهد استفاده از دستاوردها و ظرفيت‌هاي ديگر ملت‌ها مي‌تواند به ايجاد توسعه و شكوفايي در سطوح مختلف بيانجامد. لذا به نظر مي‌رسد امروز نيز ترجمه بتواند با به كارگيري شيوه‌هاي نوين و توانمندي‌هاي موجود در متون ادبي، دري جديد را در سطح روابط فرهنگي بين ايران و كشورهاي حاشيه خليج فارس و در شكلي وسيع‌تر جهان عربي ايجاد كند. البته در اين مسير موانع و چالش ها را نيز نبايد از نظر دور داشت؛ چنان كه مثلا غلبه حكومت‌هاي ديكتاتوري، فقدان توليدات فرهنگي و وجود تعارضات متعدد انگيزشي و ديگر مؤلفه‌ها از عواملي است كه نقش ترجمه را در تحقق اهدافش تحت تأثير قرار مي‌دهد. نوشته حاضر بر آن است با بررسي كاركرد تاريخي ترجمه متون، از فارسي به عربي و نقش‌آفريني مترجمان برجسته، جايگاه ترجمه را در ايجاد تعامل بين ايران و همسايگان عربي، مورد بررسي قرار دهد. نتايج احتمالي مثبت و چالش‌هاي فرا رو را مطالعه كرده با ارائه راهكارهايي به كاركرد ترجمه در تحقق اين هدف بپردازد. نتايج نشان مي‌دهد تلاش‌هاي به عمل آمده در اين حوزه تاكنون نتوانسته است به نتايج مطلوب ختم شود و تحقق اين هدف نيازمند بازنگري و تلاشي مضاعف در امر تأثير گذاري ترجمه با توجه به تجربه تاريخي گذشته است.