جغرافياي سكونت ازدي‌هاي عمان در سواحل ايراني خليج فارس در اوايل دورة اسلامي

در سده‌هاي اولية هجري گروه‌هايي از مردم بني‌ازد از عمان با گذر از خليج فارس به سواحل جنوبي ايران مهاجرت كردند. مقالة حاضر از طريق بررسي گزارشهاي منابع دست‌اول به بررسي علت و زمان مهاجرت آنها و جغرافياي سكونت آنها در سواحل ايران مي‌پردازد. پژوهش حاضر اين پرسش را مطرح مي‌كند كه: « ازدي‌ها چرا و در چه زماني از عمان مهاجرت كردند و در چه بخش‌هايي از ايران ساكن شدند؟» بررسي شواهد اين فرضيه را تأييد مي‌كند كه« سقوط حكومت آل جلندي در عمان در سال 170 ه.ق سبب مهاجرت گروه‌هايي از ازدي‌ها در اواخر قرن دوم به ايران گرديد و آنها در حد فاصل تنگة هرمز تا بندر گناوه سكونت اختيار كردند.» سكونتگاه‌هاي آنها در بخشي از سواحل هرمزگان امروزي در حد فاصل تنگة هرمز و حوالي سيراف ابتدا سيف بني‌صفار يا بني صفاق و بعدها به نام سيف ‌عماره خوانده شد. همچنين با ادامة مهاجرت‌ها از عمان نواحي مابين سيراف و گناوه يعني بخش اعظم سواحل استان بوشهر امروزي هم مسكن گروه‌هايي از مهاجرين شد. اين سواحل به دو منطقة مجزا تقسيم شد و تحت نفوذ شاخه‌هايي از خاندان جلندي قرار گرفت. بني‌زهير در نواحي ميان سيراف و نجيرم و آل مظفّر در نواحي ميان نجيرم و گناوه سكونت اختيار كردند. اين پژوهش با روش تاريخي انجام شده، و اطلاعات با تلفيقي از تكنيك‌هاي كتابخانه‌اي و تحقيقات شفاهي گردآوري و سپس تحليل و تفسير شده است.