نامة فرصت الدولة شيرازي به حاكم بصره و جلوه هاي فرهنگيِ آن

در حال حاضر، مطالعات ميان رشته اي از جايگاه ويژه اي برخوردار است. در اين ميان مطرح شدن رويكرد نقديِ تاريخ گراييِ نو عرصة جديدي را براي اين گونه مطالعات به وجود آورده است. در اين رويكرد نقدي همة متون از ارزش يكساني برخوردارند. در اين رويكرد بيشتر به متوني پرداخته مي شود كه در حاشيه قرار دارند و كمتر مورد توجّه قرار مي گيرند. از اين رو، تصميم گرفتيم با استفاده از مبانيِ اين رويكرد به بررسيِ نامة عربيِ فرصت شيرازي به حاكم بصره و برخي جلوه هاي سياسي و زبانيِ موجود در آن بپردازيم. در اين بررسي به دو نتيجة مهم رسيديم. نخست آن كه نيروهاي انگليسي موجود در ايران براي حفظ منافع خود تنها از نيروي نظامي استفاده نمي كردند بلكه سعي مي كردند با استفاده از روابط دوستانه جايگاه خود را در جنوب ايران تقويت كنند. ديگر آن كه زبان عربي رايج در جنوب غرب ايران در يك سدة اخير دچار تحوّلات گسترده اي شده كه آن را از يك زبان تقريباً فصيح به زباني دور از آن تبديل كرده است.