امكان جايگزيني فضاهاي نيمه باز در معماري امروز به جاي فضاهاي باز گذشته(با حفظ حكمت مستترشان در گذشته)

بخش اعظمي از نيازهاي جسمي وروحي انسان ها در فضاهاي معماري پاسخ داده مي شود، كه در اين ميان نقش فضاهاي باز ونيمه باز به خصوص در نيازهاي روحي و معنوي انسان پررنگ و اساسي است، چرا كه باعث ارتباط انسان با طبيعت و ما بعدالطبيعه مي شود واين موضوع خود از مستلزمات برطرف سازي نيازهاي معرفتي انسان هامي شود . در معماري سنتي ايران توجه به اين موضوع بسيار قابل توجه بوده است، اما به دلايلي هم چون: نگرش كمي به مقوله ساختمان، رويكرد سودگرايانه نسبت به زمين، عدم توجه به معنا وكيفيت فضايي، غفلت از تأثير گذاري محيط بر روان آدمي و... اين مسئله مهم در معماري امروز مورد كم لطفي وبي توجهي قرار گرفته است. بروز اين تغييرات وكاهش نقش اين فضاها بر جنبه هاي زيباشناسانه معماري ، سلامت روح وجسم و دريافت هاي معنوي ساكنان تأثير گذاشته است. مقاله حاضر در تلاش است كه با توجه به اهميت موضوع ذكر شده جايگاه فضاهاي نيمه باز را در معماري امروز با تأكيد بر عناصر مرتبط آن هم چون شفافيت ونور دوباره احيا كند.روش پژوهش در اين مقاله كيفي و توصيفي مي باشد .نتايج حاصل نشان مي دهد فضا هاي نيمه بازبا داشتن ويژگي هاي منحصر به فرد خودمي توانند در پاسخگويي به نياز انسان ها از فضا در معماري مدرن نقش به سزايي ايفا نمايند ،اين امر مستلزم كاربرد صحيح و مدبرانه اين فضاها در معماري است