نقش پياده راه و كاربري اراضي در ارتقاء پايداري اجتماعي فضاي شهري نمونه موردي: محله سرآسياب منطقه 14 تهران

The role of pedestrian and land use on improving social sustainability of urban space

در دوران اخير با تثبيت اهميت نقش كالبدي و اجتماعي فضاهاي عمومي شهري، تاكيد بسيار بر رويكرد‌هاي پايداري، ايجاد امنيت و انسان مداري است كه در اين ميان پايداري اجتماعي به عنوان مهمترين جز فضاي شهري نقش عمده اي در رضايت‌مندي شهروندي و مطلوبيت زندگي در قالب توسعه پايدار انساني به شمار مي‌آيد. دراين مقاله سعي بر اين است كه ميزان تاثير گذاري كاربري اراضي و پياده راه به عنوان دو متغير مستقل در به جود آمدن پايداري در فضاي شهري به عنوان متغير وابسته بررسي گردد. در اين پژوهش محله سرآسياب در منطقه 14 تهران به عنوان نمونه موردي انتخاب شده است كه همانند بسياري از منطقه هاي قديمي ايران داراي يك بافت مركزي كهن و بافت پيراموني است، محله هايي در اين منطقه وجود داردكه به سبب بافت قديمي وكهن دچار بازسازي و دگرگوني شده اند. چنين بازسازيهايي سبب از بين رفتن و يا كم رنگ شدن ارزشهاي اجتماعي شده است كه از اين جمله ميتوان به محله سر آسياب اشاره كرد. در اين مقاله در ابتدا با استفاده از مرتبط ترين اسناد و منابع، مباني نظري تكميل شده و نظرات صاحب نظران شهرسازي پيرامون توسعه پايدار و پياده راه و كاربري اراضي اورده شده است و از آنجا كه اين تحقيق ازحيث هدف كاربردي و از حيث روش توصيفي- تحليلي به شمار مي آيد، با استفاده از تكنيك تحليلي سوات، اصول هاي بدست آمده از چارچوب نظري در محدوده مورد مطالعه بررسي شده است و در نهايت با توجه به نتايج بدست آمده، راهبردهاي مربوطه ارائه شده است.