تحليل ويژگي‌هاي زباني در مثنوي اسرار و رموز علّامه اقبال لاهوري

محمّد اقبال لاهوري ، شاعرپارسي سراي هند و پاكستان در اواخر سده سيزدهم و اوايل سده چهاردهم ، يك فيلسوف و عاشق وطن است و نامش به‌عنوان آخرين سخن سراي مشهور شبه‌قاره هند مطرح مي باشد . وي جوشش دروني شعر را نوعي الهام مي داند و سعي دارد با هنر شعر و شاعري حقايق و ارزش ها را مجسّم كند. هدف اقبال تنها خيال پردازي صرف نيست بلكه او شعر را به‌عنوان وسيله اي جهت رساندن پيام زندگي برگزيده است . اشعار اقبال را مي‌توان از ديدگاه دستوري مورد واكاوي قرار داد . دستور علمي است كه مي خواهد به بررسي نوع و نقش كلمات در اجزاي جمله بپردازد و سه مبحث واج ها، واژگان و معنا كه اساس زبان را تشكيل مي دهند ، مدّنظر قرار مي‌دهد. اين تحقيق به اين منظور انجام خواهد شد كه تاكنون كاري در اين زمينه توسط صاحبنظران انجام نگرفته است و مي خواهد ويژگي‌هاي دستوري از قبيل انواع افعال، انواع را، وجوه افعال، ترتيب اجزاي جمله، تركيب هاي تبعي، انواع اضافه ،قواعد تخفيف ،ادغام و افزايش را در اين مجموعه اشعار بررسي كند و ميزان تاثيرپذيري شاعر از ويژگيهاي زبان در جهت بنيادين كردن اشعارش با اين خصايص را در اختيار مخاطبان قرار دهد و جنبه هاي سنتي اشعار اقبال لاهوري را در مثنوي « اسرار و رموز » نشان دهد .