ذهن و زبان اقبال

مهمترين ابزار آدمي براي بيان انديشه، احساس و حقيقت زيبايي، زبان است. زبان به عنوان يك دستگاه ارتباطي، ابزار فكر منطقي محسوب مي شود و زبان ادبي با استفاده از اصول زيبايي شناسي مي تواند مفاهيم ذهني مشترك ميان انسان ها را تجسد بخشيده و روزآمد نمايد. اقبال لاهوري در عصري نو، به بيان مفاهيم و انديشه هاي جديد پرداخت. او چگونه و به چه شيوه اي زبان و انديشه را به هم پيوند زد و چه نوآوري در اين زمينه داشت؟ براي پاسخ به اين پرسش ها ضروري است كه از امكانات زباني و هنر خلاق اقبال در تلفيق ذهن و زبان ادبي پرده برداشت. مواريث خانوادگي، منابع معرفتي و تجربيات شخصي اقبال به انضمام استفادة مناسب از واژگان، بهره جستن از اصل تداعي معاني و تخيل و ورود تجربة شاعرانه به قلمرو زبان از ممتازترين ابزارهاي زباني و انديشگاني اقبال است.