اقبال، صوفيه و صوف پوشي

اقبال لاهوري شاعر نامبردار فارسي زبان شبه قاره هند است كه شعرش به واسطه¬ي ويژگي هاي منحصر به فرد از قبيل :بيداري اسلامي،وحدت گرايي،غرب ستيزي،...قابل بررسي است. اما شعر جامع الاطراف اقبال به سبب داشتن صبغه هاي عرفاني و درويش مسلكي قابل بررسي است. اقبال عارف است يا منتقد عرفا؟عرفان را مي پسندد يا در پي رد آن مي باشد؟ با بررسي شعر اقبال متوجه نگاه نقادانه و اصلاح گر او به صوفيه و عرفا مي¬گرديم. نگاهي كه ناشي از عمق آگاهي شاعر است به مراتب و اصطلاحات اين طبقه. با عنايت به حضور هميشگي شاعر در حوادث اجتماعي و حساسيت او در برابر آنچه بر جامعة اسلامي مي¬رود و در عين حال تجاربي كه در ممالك مختلف در باب گوشه نشيني و انزوا طلبي علما مي رود و نتايجي كه در اثر اين خلوت گزيني بر سر مسلمانان مي رود سبب شده ديدگاه خاص در مورد صوفيه داشته باشد. نويسنده در اين مقاله بر آنند تا نوع نگاه شاعر را به صاحبان اين مسلك و در عين حال ميزان آگاهي او را از نظر بگذرانيم.