پيش بيني اميد دانش ‌آموزان با توجه به سبك رفتاري والدين با واسطه ‌گري انگيزش مذهبي

هدف پژوهش حاضر، پيش‌ بيني اميد در دانش‌ آموزان با توجه به سبك رفتاري والدين و جهت گيري مذهبي به روش تحليل مسير بود. بدين منظور از ميان دانش آموزان دبيرستاني شهر شيراز تعداد 371 نفر (173 پسر و 198 دختر) به شيوه نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي اتنخاب شدند. شركت كنندگان در پژوهش مقياس هاي اميد اشنايدر (2002)، ادراك از والدين اسكينر (2006) و انگيزش موقعيتي گي و برنالد(2004) را تكميل كردند. روايي مقياس ها با توجه به تحليل عامل محرز شد؛ شاخص هاي آلفاي كرونباخ نيز حاكي از پايا بودن مقياس هاي مذكور بود. براي تحليل داده ها از تحليل مسير استفاده شد و نتايج نشان داد كه رابطه ي ادراك از والدين با اميد متأثر از انگيزش مذهبي هست. بدين صورت كه ادراك كنترل از والدين اثر منفي مستقيم بر اميد داشت؛ همچنين از طريق بي-انگيزشي مذهبي و انگيزش بيروني مذهبي اثر غير مستقيم بر اميد داشت. ديگر نتايج نيز حاكي از آن بود كه حمايت از استقلال و ساختار مندي هم اثر مستقيم بر اميد داشته و هم به واسطه ‌ي انگيزش همانند شده و دروني مذهبي اثر غير مستقيم بر اميد داشته است. در مجموع نتايج نشان داد كه انگيزش مذهبي مي تواند بين ادراك از والدين و اميد نقش واسطه اي ايفا كند. مدل بيان شده، كاربرد مهمّي در پژوهش هاي روان شناسي مثبت و مذهب دارد مي توان نتيجه گرفت كه توجه قايل شدن به نياز هاي فرزند و ثبات رفتاري والدين، زمينه ي مثبت انديشي و اميدواري را در فرزندان فراهم مي كند. در نتيجه مي توان بيان كرد آموزش سبك والد گري در والدين به منظور عملكرد بهينه در فرزندانشان ضروري است. كاربرد هاي نتايج در اين جستار آمده است.