شاخص اسلامي - ايراني شادي (ضرورت، مؤلفه ها و نما گرها)

اگر الگوي توسعه را ساز و كار نظري براي رسيدن از وضعيت موجود به وضعيت مطلوب اجتماع و اقتصاد بدانيم، همواره مدل ‌هاي توسعه با شاخص ‌هاي مقدار اين حركت و پيشرفت را رصد مي‌ كنند و برنامه ريزان و سياست گذاران را نسبت به اصلاح مسير ياري مي كند. شاخص هاي مختلفي براي ارزيابي توسعه در دنيا وجود دارد كه با توجه به مفاهيم مورد استفاده در آن ها مي توانند مورد نقد قرار گرفته و براي پيشنهاد شاخص هاي جديد مبتني بر «الگوي اسلامي- ايراني پيشرفت» درس ‌آموز و راهگشا باشد. در حال حاضر، يكي از معتبر ترين و به روزترين شاخص هاي موجود در زمينه ي ارزيابي توسعه يافتگي جوامع «شاخص جهاني شادي» است كه با تعريف هشت مؤلفه مانند «سرانه توليد ناخالص داخلي»، «حمايت اجتماعي»، «اميد به زندگي سالم»، «آزادي در انتخاب زندگي»، «سخاوت»، «ادراك ها از فساد» و «رفاه ذهني» به سنجش كيفيتي از ابعاد زندگي انساني مي پردازد. در اين پژوهش، پس از مرور تجربه هاي غرب در زمينه اندازه گيري سطح شادي و معرفي برخي شاخص هاي موجود مانند «شاخص شادي ون هوون»، «شاخص سياره شاد»، «شاخص شادي ناخالص ملي»، «شاخص زندگي بهتر» و «شاخص جهاني شادي» به بررسي مفهوم شادي در منابع اسلامي و جايگاه آن در فرهنگ ايراني پرداخته و با استفاده از داده هاي به دست آمده و به كارگيري روش «شاخص سازي اجتهادي» كه منطبق بر روش پيشنهادي OECD براي طراحي شاخص تركيبي جديد است، به طراحي و تدوين شاخص جديدي براي ارزيابي سطح شادي در جوامع با عنوان «شاخص اسلامي – ايراني شادي» خواهيم پرداخت كه مي تواند به عنوان يك ابزار بومي، سنجه اي مناسب براي ارزيابي مقدار توفيق «الگوي اسلامي – ايراني پيشرفت» مورد استفاده قرار بگيرد.