ابعاد مغفول در آموزش روش­شناسيِ پژوهش در مهندسي شهرسازي «از ضعف ساختاري تا فقر محتوايي»

روش‌شناسيِ پژوهش مجموعه گفتارها، اصول و خطوط فكريِ منطقي مي‌باشند كه توسط اجتماعات علمي به عنوان هدايتگر تحقيقات علمي پذيرفته شده است. اصولي كه در واقع بعد معرفت شناسانه و هستي شناختي مساله موجود را در قالب پژوهش ارائه مي‌دهد. پژوهش‌هاي شهري و شهرسازي نيز ملزوم به رعايت اصول پايه‌اي روش شناسي است؛ اما از آنجا كه شهر پديده‌اي ميان رشتگي است، روش پرداختن به شهر نيز نوعي ميانگي و بينابيني را مي‌طلبد. اين پيچيدگي‌ها، فرايند روش‌شناسي در پژوهش‌هاي شهرسازي را نيز تحت تاثير خود قرار مي‌دهد. فرايندي كه در طي آن ابعاد ساختاري و محتوايي مورد بي توجهي پژوهشگران حوزه مطالعات شهر و شهرسازي قرار گرفته و رفته رفته به عنوان ابعاد مغفولي در روش‌شناسي اين نوع مطالعات پنهان شده است. در راستاي بهبود اين ضعف پژوهشي ابتدا بايد به اين پرسش پاسخ داد كه؛ آموزش روش‌شناسي پژوهش در مطالعات شهرسازي از بُعد ساختاري و محتوايي با چه چالش‌هايي همراه است؟ تحقيق حاضر با رويكرد تحليلي و با تاكيد بر دو بعد آموزشي و پژوهشي روش تحقيق با استفاده از روش توصيفي به بررسي روش‌شناسي ‌پژوهش در مطالعات شهرسازي مي‌پردازد. بررسي‌هاي تحقيق حاضر نشان مي‌دهد، چالش‌هاي اساسي در فرايند روش‌شناسي پژوهش در مطالعات شهري را مي‌توان در دو دسته كلي، چالش‌ها و نقاط ضعف ساختاري روش تحقيق در پژوهش‌هاي شهرسازي و چالش‌ها و نقاط ضعف محتوايي روش تحقيق تقسيم‌بندي نمود، نتيجه اينكه آن‌چه كه بهبود و تقويت فرايند روش‌شناسي پژوهش در مطالعات شهرسازي را منجر شده «آموزش صحيح و پايه‌اي درس روش تحقيق از مقطع كارشناسي تا دكتري در رشته‌هاي علوم شهري به طور عام و رشته مهندسي شهرسازي به طور خاص مي‌باشد».