بررسي رابطه شيوه زندگي ( سلامت محور) و انگيزش تحصيلي دانشجويان مقطع كارشناسي مهندسي و علم مواد دانشگاه خواجهنصيرالدين طوسي

سبك زندگي از جمله مباحثي است كه امروزه در حوزه هاي متعدد توسط روانشنا سان، جامعه شناسان، فلاسفه و ديگر انديشمندان مورد بحث قرار مي گيرد. در حوزه سلامت تعريف هاي مشخصي براي سبك زندگي ارايه شده است كه جنبه هاي گوناگون سلامت جسمي، عاطفي ، رواني، اجتماعي، معنوي و غيره را شامل مي شود. انگيزش تحصيلي نيز از جمله شاخص هاي مهمي است ك ه در تحصيل دانشجويان و هدفهاي آنان از تحصيل تاثير بسزايي دارد و در اين راستا در تربيت نيروي انساني كارآمد در بخشهاي گوناگون صنعتي و اقتصادي كشور موثر است. در اين پژوهش تلاش شده است تا چنانچه بين سبك زندگي سلامت محور و انگيزش تحصيلي ارتباطي وجود دارد؛ شناخ ته شود. جامعه آماري دانشجويان مقطع كارشناسي دانشكده مهندسي و علم مواد دانشگاه صنعتي خواجه نصيرالدين طوسي مي باشند و همه آنها نيز به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. اين پژوهش از نوع توصيفي همبستگي است و در سطح آمار استنباطي از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شده است. ابزار و والرند LSQ گردآوري داده ها، پرسشنامه هاي سبك زندگي بودند كه روايي و پايايي آنها پس از بومي سازي توسط متخصصان، مورد تاييد قرار گرفته است. بر اساس اطلاعات جمع آوري شده و تحليل آنها مشخص شد ؛ بين انگيزش تحصيلي و سبك زندگي سلامت محور ارتباط مثبت و معناداري وجود دارد. اما در متغيير سبك زندگي مولفه هاي سلامت محيطي و پيشگيري از حوادث با انگيزش تحصيلي رابطه منفي و معنادار دار ند؛ كه با توجه به ميزان ناچيز همبستگي محاسبه شده بهتر است كه چنين نتيجه گيري شود كه اين دو مولفه در انگيزش تحصيلي تاثير چنداني ندارند. همچنين داده ها نشان مي دهند؛ سلامت جسماني بيشترين تاثير را بر انگيزش تحصيلي دارد. در زمينه داده هاي بدست آمده از گويه هاي انگيزه تحصيلي مشخص شد كه دانشجويان رشته مهندسي و علم مواد دانشگاه صنعتي خواجه نصيرالدين طوسي، در ادامه تحصيل بيشتر داراي انگيزه دروني مي باشند