نقد و بررسي شريعت قرآني در عرفان از منظر استاد معرفت

بخش شريعت قرآني كه همان آيات الا حكام است؛ در كنار بخش اعتقادات و اخلاق، در مجموعه نظام معارف قرآني داراي اهميت فراوان است و بطور مستقيم با اعمال همه متدينان در ارتباط است و توجيه و يا تأويل ناصحيح اين بخش مي‌‌تواند خسارات فراواني در دينداري و سبك زندگي اسلامي مؤمنان در پي‌داشته و به تخريب اين بخش از اسلام منجر گردد؛ اما در دو مبحث، وضعيت شريعت قرآني در ميان برخي از صوفيه متزلزل شده است؛ يكي در بحث مربوط به شريعت، طريقت و حقيقت؛ چراكه از منظر استاد معرفت، به‌زعم برخي از صوفيان، رعايت احكام شرعي براي كاملان و واصلاني كه از شريعت و طريقت گذشته و به‌حقيقت رسيده‌اند ضرورتي ندارد؛ و يكي هم در بحث تأويلات آيات الا حكام؛ زيرا گروهي از صوفيه، برخي از آيات الا حكام را از معناي ظاهري، عرفي و حقيقي خود تهي كرده و آنها را به سود گرايش خويش تأويل كرده‌اند؛ تأويلي كه با هيچ يك از قواعد تفسيري و قواعد موجود در علم اصول سازگار نيست. چنين روشي از ديرباز سبب حساسيت عالمان ديني و قرآن پژوهان ضابطه گرايي مانند حضرت استاد محمد هادي معرفت(قدس سره) شده است و موجب گرديده تا در هردو مورد اظهار نظر نمايند و چنين عملكردي را به نقد كشند؛ ازاين‌رو بايد در اين زمينه با بيان و شرح و احياناً نقد گفتار بزرگان به شفافيت چنين برداشت‌هايي كمك نماييم و اين هدفي است كه نوشته حاضر در پي تحقق آن است. در اين نوشته بعد از بياني مختصر در خاستگاه عرفان اسلامي، چكيده نظر استاد معرفت در هر بخش از دو بخش فوق در قلمرو آيات الا حكام را بيان مي‌داريم و سپس مطالبي را كه به نظر مي‌رسد بايد در هر قسمت بران بيفزاييم؛ خواهيم افزود.