هدايت و توفيق در ديدگاه تفسيري آيه الله معرفت و علامه طباطبايي

هدايت به معناى راهنمايى و ارشاد است، ارشادي كه بر حسب مراتب موقعيت آن در تأثير و نتيجه، گوناگون است. انسان، در مسير هدايت در سيري تكويني و معين، مراحل و مراتبي را طي مي كند و منازل استكمال را پشت سر مي گذارد تا به آخرين مرحله تكامل خود برسد. اين مراتب كه در طي حركت نوع بشر مشهود است، هر يك ملازم مقامي است كه مخصوص به خود اوست و اين ملازمت از ابتداي حركت نوع در سير وجوديش تا آخرين نقطه كمالش وجود دارد. توفيق، اسباب و مناسبتي است كه خداوند بواسطه آن، بندگانش را در مسير خشنودي خويش قرار داده و از حركت در جهت معاصي دور مي دارد. اين مقاله كه با روش تحليلي مقايسه اي تنظيم شده به بررسي ديدگاه آيه الله معرفت با علامه طباطبايي در خصوص هدايت و توفيق و رابطه بين اين دو سنت الهي پرداخته است.