بررسي تطبيقي ديدگاه آيت الله معرفت و رشيد رضا پيرامون آيات مربوط به خطيئه ي آدم

آيت الله معرفت و رشيدرضا از مفسران معاصر و تأثيرگذاري هستند كه هركدام بر طبق مبناي خاص خود به تفسير آيات قرآن پرداخته‌اند. مطالعه‌ي تطبيقي آراي قرآني آن‌ها علاوه بر فهم صحيح و دقيق نظرات آن ها به انتخاب نظر برتر نيز كمك مي‌كند. از جمله آياتي كه اين دو مفسر در مورد آن ديدگاه‌هاي تفسيري متفاوتي را ارائه كرده‌اند آيات مربوط به داستان سكونت حضرت آدم و حوا در بهشت و وسوسه‌ي ابليس و خطيئه‌ي آن دو است كه در سه سوره از قرآن مطرح شده است. هدف هر دو مفسر در تفسير اين آيات حل شبهه‌ي عدم عصمت حضرت آدم در مسأله‌ي سرپيچي از فرمان خداوند مبني بر نخوردن از شجره‌ي ممنوعه است. آيت الله معرفت با قائل شدن به ارشادي بودن نهي موجود در آيه‌ي «و لا تقربا هذه الشجره» به معنا كردن و تفسير الفاظ و آيات داستان و حل شبهه‌ي مذكور پرداخته است و رشيدرضا با قول به عدم نبوت آدم هنگام سكونت در بهشت و نيز تمثيلي دانستن اين داستان، شبهه‌ي مورد بحث را دفع كرده‌است. در اين مقاله ضمن بيان تفصيلي و توضيح آراي هردو مفسر به صورت جداگانه در زمينه‌ي آيات مربوطه، به بررسي تطبيقي آرا پرداخته شده، نقاط قوت و ضعف هريك از اين دو نظريه بيان گرديده، ايرادات وارد به تفسير رشيد رضا در خصوص اين آيات مطرح شده و نظريه‌ي آيت الله معرفت ترجيح داده شده است.