بررسي ديدگاه آيت الله معرفت درباره معناي «لعل» و مقايسه آن با آراء نحويان و برخي مترجمان قرآن

مفسران قرآن در طول تاريخ تفسير براي درك دقيقتر آيات قرآن توجه خاصي به قواعد زبان وحي داشته اند و هيچ مفسري بي نياز از اين قواعد نبوده است و گاه اختلاف در درك معاني آيات نتيجه اختلاف نظر در قواعد زبان قرآن بوده است از جمله نحو كه موضع اختلاف بوده و هست و آراء نحوي مفسر به طور مستقيم در معاني ارائه شده تاثير دارد. آيت الله معرفت يكي از مفسران سده اخير است اگرچه با توجه به روايي بودن تفسير ايشان آراء نحوي وي انگشت شمار است اما همين اندك نيز نشان از ژرفاي ديدگاه نحوي وي دارد. علامه معرفت در موارد اندك آراء خود در مسايل خلافي نحو نظري را كه مطابق روايات است پذيرفته و سپس دلايل زباني خود براي اثبات اين نظر را آورده است گرچه اين نظر از نگاه جمهور نحويان ضعيف باشد. همچنين در برخي موارد آراء خاص و بدون پيشينه اي را ارائه داده اند براي نمونه در معني لعل معني مورد نظر علامه با نظر نحويان متفاوت است و در كتب نحوي معتبر همچون مغني ابن هشام به آن اشاره نشده است. معني مطرح شده توسط ايشان كه با در نظر گرفتن متكلم ارائه گرديده، بسيار دقيقتر است و با اسلوب و معاني آيات قرآن سازگارتر است حال آنكه نحويان معنايي كلي و بدون درنظر گرفتن متني خاص بيان داشته اند. اين نوشته به بررسي نظر علامه معرفت درباره معناي «لعل» در تفسير آيات و مقايسه آن با مترجمان قرآن مي پردازد.