جايگاه روايات اهل بيت در تفسير اثري جامع

رويكرد تقريب گرايانه آيت الله معرفت در كتاب التفسيرالاثري الجامع از مباحث مورد توجه قرآن پژوهان بوده است. گزينش اين رويكرد، زمينه طرح سؤال از چرايي انتخاب اين روش را فراهم كرده است. به نظر مي رسد رهيافت تقريبي، روشي است كه ايشان در جهت تبيين جايگاه روايات اهل بيت (ع)در تفسير و اثبات برتري ايشان در مقام تفسير قرآن برگزيده است. روش هايي كه ايشان در اين راستا به كار گرفته در خور تأمل وبررسي است. مقاله حاضر پس از بيان ديدگاه نامبرده درباره مقام اهل بيت ع و جايگاه تفسيري ايشان در تفسير قرآن، به بررسي شيوه هاي تعامل استاد با روايات وارده شده از طرق فريقين پرداخته و نشان داده است كه چگونه ايشان براي اثبات برتري روايات اهل بيت در دو جهت گام برداشته است. ايشان در بررسي احاديث از يك سو از طريق سلبي و با ارزيابي متن و سند روايات و بيان آسيب هاي راه يافته به آن ها، ميزان ضعف روايات اهل سنت را نشان مي دهد و از سوي ديگر از طريق ايجابي و با اختصاص فصلي در روايات موضوعي در كنار روايات تفسيري، برتري روايات اهل بيت ع را از جهت گستردگي آن در حوزه هاي مختلف و همچنين از بعد عمق انديشه ايشان در تمامي حوزه هاي معرفتي به اثبات مي رساند.