مولفه هاي نشانه-معناشناسي در تفسير آيت الله معرفت از مسئله «امكان رويت خدا»

مسئله ي امكان رويت خدا به خصوص در روز قيامت از جمله مباحث كلامي مورد توجه متكلمان و مفسران بوده است. اختلاف نظراتي ميان اماميه، معتزله و اشاعره در اين رابطه وجود دارد كه ناظر به اختلاف در پذيرش وجوه معنايي مختلف «رويت خدا» است. هر مذهبي در برداشت خود از مفهوم اين مسئله، مبناي قرآني و روايي دارد. از اين رو بررسي و تحليل برداشت آنان از آيات و روايات امري ضروري است. آيت الله معرفت با توجه به اين ضرورت، در كتاب هاي «تفسير اثري جامع» و «التمهيد» به بحث در رابطه با وجوه معنايي مختلف و تحليل و بررسي آنها پرداخته و در مقام نقد قائلان به رويت خدا با چشم سر -اشاعره- ، ضمن تحليل متني و سندي روايات مربوط، ادله ي آنان را پاسخ گفته است. همچنين برخي مولفه هاي رويكرد نشانه شناسي در تفسيري كه آيت الله معرفت از امكان «رويت خدا» ارائه داده است، قابل مشاهده است. از اين رو نوشتار حاضر، علاوه بر بررسي مناقشات آيت الله معرفت و پاسخ هاي ايشان به اشاعره در اين باره به جستجوي مولفه هاي رويكرد نشانه-معناشناسي در تبيين مفهوم «رويت» توسط ايشان پرداخته است. دو عملكرد معناشناسي با مطالعه ي وجوه معنايي مختلف واژه ي «رويت» و كاربردشناسي با مطالعه ي نسبت كلام با متكلم و بافت سخن در تفسير اثري جامع قابل مشاهده است.